Najładniejsze miejsca Irlandii - Moherowe Klify

Są takie miejsca, które po prostu chciałabym zobaczyć, bo jestem ich ciekawa, czekam cierpliwie aż nadejdzie ich kolej w moim podróżniczym grafiku, ale myśl o nich nie spędza mi snu z powiek i nie budzi dziwnej, nieokreślonej tęsknoty. Są też miejsca, które w głowie i sercu mam od zawsze, pomimo, że jeszcze tam nie dotarłam. Wizualizuję sobie chwilę, gdy uda mi się w końcu je odwiedzić, myślę nad tym, jak spędzę czas, co zobaczę, co zjem i wypiję, co wtedy będę czuła.

Irlandia zdecydowanie należała do tej drugiej grupy miejsc. Wyczekiwanych długo, wytęsknionych. Często wracałam do niej myślami, zastanawiając się, kiedy w końcu uda mi się wylądować w Dublinie i zobaczyć miejsca, o których od zawsze marzyłam.

Uwielbiam to uczucie, kiedy ekscytacja miesza się z ciekawością i lękiem, czy się nie rozczaruję, czy kraj w którym pokładam duże nadzieje nie okaże się zupełnie inny niż przewidywałam. Tym razem było podobnie. Samolot oderwał się od ziemi, stewardesy z RyanAira sprzedawały wszystko czego można sobie zażyczyć a ja nie słyszałam ich słów, ani rozmów toczących się dookoła. Byłam ja, chmury i wizje tego jak będą wyglądały najbliższe dni. Serce biło mi jak oszalałe, nie mogąc doczekać się lądowania. Z każdą minutą coraz bardziej nie mogłam doczekać się poranka,kiedy po zarwanej przez lot i podróż do Galway nocy, pobiegnę w podskokach na dworzec autobusowy i od uśmiechniętej pani z programami wycieczek kupię tę na którą czekałam dłuuuuuugie lata - do zapierających dech Moherowych Klifów.

W końcu stało się! Siedziałam w autokarze, słuchałam wesołych historii naszego kierowcy i z przyklejonym do szyby nosem podziwiałam krajobrazy mijane po drodze. Pogoda od rana była piękna, miałam nadzieję, że się nagle nie zepsuje. W Irlandii jest to nie do przewidzenia, jak powiedział kierowca, sprawdzanie prognozy mija się z celem, bo niebo ma dla wszystkich swoje niespodzianki w postaci słońca, deszczu czy wiatru a najlepiej wszystkiego naraz w jednym czasie.

Napięcie rosło bo i wrażenia były ostrożnie dozowane. Na Cliffs of Moher nie dotarliśmy od razu. Najpierw kilka innych przystanków, w tym urokliwe Doolin, widoczne na trzech pierwszych zdjęciach. Jedliśmy tam lunch - skusiłam się na Irish Stew o którym pisałam tutaj. Gdy już zjadłam, poszłam obejrzeć pamiątki i sklep z ręcznej roboty czekoladą. Z ogromu smaków i kompozycji wybrałam tę idealną - nierówną, malutką tabliczkę czekolady 90% kakao połączonej z białą czekoladą, z zatopionymi w środku pistacjami i suszoną żurawiną. Nieboooo!

Gdy dojechaliśmy w końcu do klifów, odebrało mi mowę. Owszem, wiele razy wyobrażałam sobie, że są duże, ale ich rozmiar przerósł moje najśmielsze wizje. Są gigantyczne, zarówno długością jak i wysokością. Pogoda szczęśliwie nadal sprzyjała, więc 3h czasu wolnego mogłam wykorzystać na spacer i zachwyty nad wszystkim, co mnie otacza. Wiał co prawda wściekły wiatr i wyglądałam jak potargana kukła, ale kto by się przejmował drobiazgami w takiej scenerii?

Ponieważ klify mają blisko 8km długości, a na większej części trasy jest ścieżka spacerowa, można spędzić tam nawet cały dzień. Chciałabym opisać Wam jak  to wygląda, jak się czułam, będąc maleńkim punktem na majestatycznym tle, ale obawiam się, że nie ma takich słów, które mogłyby to wyrazić w sposób trafny.

Na koniec, pytanie dnia: ile jesteś w stanie zrobić, aby zrobić dobre zdjęcie? (mam nadzieję, że widzicie pana na dole który leży sobie nad urwiskiem?)Nie bez powodu powiedziałam, że wiał silny wiatr. Silny to jednak za mało powiedziane. Ten wiatr miał taką moc, że porwałby prawdopodobnie osobę niezbyt dużej wagi w kilka sekund i cisnął nią z hukiem o kamienie i fale. Idąc można spotkać dużo tablic informujących o tym, że zbliżanie się do krawędzi jest niebezpieczne i może zakończyć się tragedią, ale ludzie to ignorują, czego byłam świadkiem co najmniej kilka razy w ciągu zaledwie kilku godzin. Ponad to, piękne widoki prowokują niektórych do romantycznej wizji samobójczej śmierci. W ciągu ostatnich lat odnotowano kilka takich przypadków, więc dla tych, którym do głowy wpadnie taki przykry pomysł skierowane są tablice z numerem telefonu, pod który można zadzwonić aby uzyskać pomoc. W tak pięknym miejscu, sama myśl o śmierci wzbudza wielki smutek. Dla mnie to było coś, co dawało wyłącznie bardzo pozytywne emocje, poczucie siły oraz ogromnego zachwytu nad niesamowitą urodą otaczającego mnie świata.