Ostatnie chwile (grozy) w Lizbonie

Ostatniego dnia pobytu w Lizbonie już od samego rana zaczęło mi się robić smutno. Wyjazd zleciał tak szybko, znów na wiele rzeczy nie starczyło czasu, a nie chciałam się śpieszyć i realizować planu w biegu. Odpuściłam. Cieszyłyśmy się tym, co mamy.

Z samego rana kupiłyśmy ostatnie ciastka i poszłyśmy z nimi nad Tag, aby pomyśleć, co chcemy robić. Planowałyśmy mały wyskok pod Lizbonę, ale niebo od strony Cascais niebezpiecznie się chmurzyło. Uznałyśmy, że zostajemy w mieście na te ostatnie godziny.

Zjadłyśmy nasze słodkie śniadanie, wstałyśmy. Mama właśnie zapinała plecak, kiedy upadł jej telefon i się rozpadł. Podniosłyśmy, zaczęła go składać i spokojnie odeszłyśmy.

Pytacie pewnie sami siebie "Po co ona o tym mówi?!". Otóż, jest powód, za chwilę się dowiecie jaki. Powolnym spacerkiem doszłyśmy do Alfamy. O tej porze nie było w ogóle ludzi. Pustka dookoła. Mama tradycyjnie robiła zdjęcie każdego drzewa.

Żeby zrobić takie zdjęcie, trzeba zadrzeć głowę do góry, ręce też do góry podnieść... Jedno, drugie, trzecie i poszłyśmy dalej. Nagle wydarzyło się coś, co odebrało nam mowę na kolejne 3h i zmieniło nieodwracalnie cały ten dzień jak też wiele kolejnych.

Alfama przez wielu uznawana jest za dość niebezpieczną dzielnicę. Nie wiem, ile w tym przypuszczeń a ile udokumentowanych faktów, ale tak bywa postrzegana. Wyobraźcie więc sobie nasze zaskoczenie. Stoimy przy kolorowym budynku, Mama robi zdjęcie, nie ma nikogo w naszym polu widzenia. Nagle zza budynku wyskakuje młody chłopak, dość biednie wyglądający. Podchodzi do nas szybkim i nerwowym krokiem, coś trzyma w dłoni.

W pierwszej chwili myślałam, że chce nam coś sprzedać. Mama patrzyła na niego zdumiona, a wtedy on wyciągnął rękę w moją stronę i zobaczyłam w niej... jej portfel. Zatkało mnie, ona jeszcze nie załapała co się właśnie dzieje. Chłopak dał mi portfel i zniknął. Pobiegłam za nim, wypadłam na pusty placyk - nie było po nim śladu. Mama się zorientowała o co chodzi i trzęsąc się otworzyła portfel. Nic nie zginęło.

Akurat 30EUR i 50PLN, które były w środku znaczą niewiele przy 2 kartach płatniczych i ... dowodzie osobistym będącym jedynym dokumentem na który za 16h mogła opuścić kraj. Nie wyleciałybyśmy z Portugalii i zostały totalnie bez kasy, bo ja na karcie nie miałamnic. Najlepsze jest jednak to, że żadna z nas nie widziała tego chłopaka. Skąd się wziął?

Przypuszczam, że mama schylając się po telefon nie zapięła plecaka i kiedy robiła zdjęcie kolejnego drzewa, to porfel jej wypadł. Tak między nami - nikt nie miał prawa tego zobaczyć. Nie o tej godzinie, nie w tym miejscu, nie przy braku ludzi dookoła. Miałyśmy iść dalej i zorientować się za 2h, że nie mamy już nawet czego szukać, bo nie wiemy gdzie.

Chłopak pojawił się znikąd i po prostu się rozpłynął. Nie byłoby w tym może nic dziwnego, gdyby nie fakt, że 10 dni wcześniej mama spędzała weekend w Białymstoku i znalazła na ulicy torebkę z pieniędzmi i dokumentami oraz jakimiś szkicami na uczelnię. Spędziła pół dnia szukając właścicielki zamiast zwiedzać, po czym stwierdziła "Ale ze mnie frajer...". Powiedziałam jej wtedy "Nie, mamo, takie rzeczy do nas zawsze wracają, wierzę w to".

Nie trzeba było długo czekać... Piszę o tym, bo całokształt wydarzenia przypominał cud. Fakt, że nosząc wszystko w jednym miejscu, było to też "więcej szczęścia niż rozumu", ale jednak. Przez kolejne 2-3h chodziłyśmy lekko sparaliżowane uświadamiając sobie, co by było gdyby...

Bardzo żałuję, że nie miałam okazji podziękować temu chłopakowi. Gdy oddawał mi portfel byłam tak zaskoczona, że ledwo wydukałam kulawe "Thank You... Obrigado...". Ale mam wielką nadzieję, że do Niego też to wróci w takiej czy innej formie. Uff. Poszłyśmy coś zjeść.

Z Alfamy w kierunku Graça, zahaczając o Miradouro de Nossa Senhora do Monte.

Mam wrażenie, że ten punkt widokowy nie jest zbyt popularny, bo leży na lekkim uboczu, a panorama dachów Lizbony, Tagu i Zamku Św. Jerzego jest stąd naprawdę przepiękna.

Po obiedzie, ciągle rozpamiętując wydarzenia przedpołudnia po raz ostatni udałyśmy się do Parku Narodów. Ostatni spacer, ostatnie promienie słońca i ostatnie już zakupy.

Z każdą minutą było mi coraz bardziej ponuro. Czekała nas ostatnia noc i poranna podróż pierwszym metrem na lotnisko. Koniec podróży, pożegnanie z Lizboną... Z zamyślenia wyrwał mnie SMS informujący o strajku metra w dniu naszego wyjazdu!

 A to niespodzianka :) Pierwszy strajk był w dniu naszego przylotu, kolejny w dniu wylotu.

Nie było wyjścia, na 6.30 zamówiłyśmy taksówkę. Jeśli mieszkacie w centrum Lizbony koszt nie będzie duży - my poza godzinami szczytu zapłaciłyśmy 11EUR, a bilet na aerobus kosztuje 7EUR za 2 osoby (przy czym nie kursuje jeszcze o tak wczesnej porze). Nawet dobrze wyszło, bo pospałyśmy pół godziny dłużej i w zaledwie 15 minut byłyśmy na lotnisku.

Powiem Wam w sekrecie, że przed każdym wyjazdem z Lizbony, żal ściska mi serce. Nie zdarza mi się to nigdzie, a przynajmniej nie w takim nasileniu. Tęsknię nim wyjadę.

  I zastanawiam się - kiedy wrócę, z kim wrócę, czy wrócę i co wtedy tam zastanę.

Wyjazd dobiegł końca. I to już ostatni odcinek naszej relacji z Lizbony 2013. W tym tygodniu pojawi się jeszcze wpis podsumowujący z garścią praktycznych informacji dla osób, które chciałyby się do Lizbony wybrać. Czy Miesiąc Lizboński przypadł Wam do gustu? Czy Lizbona pojawiła się w Waszych planach wyjazdowych? :)